معمولا دردهای متوسط را با داروهای غیراپیوئیدی مانند استامینوفن یا داروهای ضدالتهاب مانند بروفن و نوروفن درمان می‌کنند. دردهای متوسط یا شدید معمولا با مسکن‌های اپیوئیدی  درمان می‌شوند. ازجمله این داروها می‌توان به کدئین فسفات، ترامادول، مورفین و فنتانیل اشاره کرد. گاهی از داروهای اپیوئیدی برای درمان دردهای خفیف نیز استفاده می‌شود.

برخی مسکن‌ها به‌سرعت به تسکین درد کمک می‌کنند. ولی مدت ماندگاری آنها کوتاه است. درمقابل برخی مسکن‌ها بیشتر زمان می‌برد تا درد را تسکین بدهند.

معمولا این داروها با استامینوفن در یک قرص ترکیب می‌شوند. به‌عنوان‌مثال از ترکیب استامینوفن و کدئین داروی استامینوفن کدئین ایجاد می‌شود. این مسکن‌ها با نام‌های تجاری مختلفی به‌فروش می‌رسند. بیشتر این داروها تنها با نسخهٔ پزشک قابل‌خرید هستند. هر روز تنها مقدار محدودی از این قرص‌ها را می‌توانید مصرف بکنید. اگربا مصرف این داروها دردتان تسکین پیدا نکرد، می‌توانید از پزشک درخواست کنید برای‌تان مسکن قوی‌تری تجویز بکند.

مسکن‌های قوی عوارض جانبی دارند. درصورت بروز عوارض جانبی، پزشک را در جریان بگذارید. در این مواقع مصرف نوع دیگری از یک مسکن قوی می‌تواند برای‌تان بهتر بوده و از بروز عوارض جانبی جلوگیری بکند.

ممکن است همراه با مسکن‌های قوی سایر داروها نیز همزمان مصرف بشوند. به‌عنوان‌مثال استامینوفن یا ایبوپروفن نیز اغلب تجویز می‌شوند. اگر پزشک‌تان چنین چیزی برای‌تان تجویز بکند، مصرف این داروها نیز به‌اندازهٔ مسکن‌های قوی اهمیت خواهد داشت.